Nabyte Zwężenia Odbytu - Forum Medyczne

Dla nas, Polaków, niezapomnianą ikoną tej „ojcowsko - synowskiej” relacji: władca - naród pozostanie ów wzruszający opis (w Potopie Henryka Sienkiewicza) garnięcia się do rąk, stóp i nawet szat królewskich powracającego z wygnania Jana Kazimierza przez podhalańskich górali, którzy główny i pewnie jeden raz w mieszkaniu mieli nadzieję ujrzeć tak niebotyczny dla nich, a oczywiście szybki zarazem duchowo, majestat monarszy. „Naród” istnieje w niniejszym faktu odbierany jako synonim „Ludu” w sensie egalitarystycznej i kontraktualistycznej ideologii Jana Jakuba Rousseau, to stanowi jako „suweren”, z którego pochodzi wszelka władza, którego wola (volonté générale) jest ostatnim źródłem prawowitości, i do jakiego należy również realne zwierzchnictwo. Okoliczność, iż pierwsza interpretacja cieszy się większym wzięciem plus stanowi przeprowadzana w dobie powszechnego panowania demokratycznej ideologii, nie oznacza, że istnieje ona jeszcze trafniejsza. Wielbi ona, w zależności od wariantu ideologii, „naród republikański” (szowinizm jakobiński), Państwo - Absolut (statolatria faszystowska), „czysty” rasowo Volk robotników i mężczyzn (etno-nacjonalizm i rasizm hitlerowski), „ojczyznę międzynarodowego proletariatu” (patriotyzm socjalistyczny25). Jak zawsze odnajdzie się on w tłu zainteresowania jakiejś ideologii, zostanie poddany poprzez jej szamanów ideologicznej obróbce, i wreszcie wprzęgnięty w porządki zorganizowanego ruchu demokracji totalitarnej, wówczas staje się naprawdę duży - natomiast w dosłownie teologicznym znaczeniu bluźnierczy, jako forma bałwochwalczej „religii świeckiej”.

Otóż, Cat, po powrocie do Polski „ludowej” w 1956 roku, sporo po kraju podróżował; zapytany a przez Kisiela albo był obecnie w Szczecinie, popatrzałem na niego niby na człowieka niezbyt rozgarniętego i odpowiedział, wydymając pogardliwie wargi: „ja tam do Niemiec nie jeżdżę”. Wielkiego Xięstwa Litewskiego - aż po odpadły od Rzeczypospolitej już w wieku XVII Witebsk, Smoleńsk czy Czernichów, stanowiła nie tyle kwestią umiłowania małej ojczyzny, co politycznym programem Polski wielkiej, Polski mocarstwowej. Północ (Nowa Anglia, New Hampshire czy Inny Jork), była kolonizowana przez kalwinistycznych purytanów a oryginalne skrajne sekty independenckie, tzn. przeciwstawiające się hierarchicznemu Kościołowi Anglii, postrzeganemu jako zawsze „skażony” duchem znienawidzonego papizmu. Dalszą - i mocną w współczesnym zestawie rzeczy - konsekwencją byłoby potraktowanie władzy komunistycznej, władzy pierwszych sekretarzy: Gierka, Kanii czy Jaruzelskiego, odpowiedzialnych za „uchybienia” względem demokracji, jako odpowiednika władzy monarchicznej, też ale z myśli niedemokratycznej. Tym stylem zaś musielibyśmy dojść i do takiego absurdu, jak uznanie, że legitymizacja władzy komunistycznej kładła się o sankcję nadprzyrodzoną i doskonałą, no bo przecież przeciwstawną legitymizacji demokratycznej, „z opinii ludu / narodu”. „My, Lud” jest wtedy antytetyczną negacją monarchicznej formuły „My, Król” oraz religijnej legitymizacji władzy monarchicznej (król z usługi Bożej). Szczególnie istotnym przykładem jedności poczucia polskiego i wierności monarchicznej jest działalność św.

Na przykład, Charles Maurras, który łaskę tę utracił obecnie we wczesnej młodości (a odzyskał ją właśnie tuż przed śmiercią w późnej starości), budował w liście do papieża św. Joanny d’Arc, która za podstawowy i najważniejszy klucz do zaspokojenia naszej misji wyzwolenia Francji spod najazdu angielskiego uznała doprowadzenie do namaszczenia i koronacji prawowitego dziedzica Korony św. Wówczas jednak silne i odpowiedzialne siły ludu nie szukają paliatywu w złudnym lekarstwie rebelii, lecz starają się znaleźć realistyczne preparaty do odbudowania zerwanej więzi Korony z narodem. Kryzys - bądź szowinistyczne zwyrodnienie patriotyzmu - nastaje to zawsze wtedy, kiedy poczucie narodowe otwiera się od wierności upersonifikowanej w suwerenie, a powstałą w niniejszy środek pustkę wypełnia ideologia: albo ostentacyjnie kosmopolityczna, albo etno-nacjonalistyczna, zawsze jednak nowoczesna i nihilistyczna. Jak zatem skutecznie bronić patriotyzmu przez owym ześlizgnięciem się czy wręcz perwersyjnym wynaturzeniem się w jego karykaturalną imitację? Powiada nam się albowiem, że czymś na choroby wynaturzonego patriotyzmu jest zagubienie i „pokonanie” wszelkich rozróżnień i tożsamości narodowych, likwidacja suwerennych państw, pełna globalizacja, umiłowanie ludzkości i braterstwo ogólnoludzkie, wreszcie powszechne zapanowanie praw człowieka, które często bieżącymi laty multiplikują się w ciągu wręcz geometrycznym; słowem - totalny kosmopolityzm.  rozprawka  powyższe może z serii zrodzić pytanie, dlaczego przywiązywać tak gwałtowną i dodatnią rolę cywilizacji, skoro istniały, żyją również pewnie istnieć będą w przyszłości cywilizacje wręcz odrażające oraz degenerujące wspólnoty, które ich cenami żyją?

Wszelako cywilizacja nowoczesna, cywilizacja praw człowieka, które nie tylko zezwalają, ale wręcz traktują jako „dobra fundamentalne” zabijanie nienarodzonych, upośledzonych i niedołężnych starców, klonowanie ludzi, selekcjonowanie i niszczenie embrionów, redefiniowanie pod kątem płci małżeństwa etc. Można ją jednak grać na dwa sposoby. Wszelako - jakich? Otóż, tu znów otrzymujemy dzisiaj odpowiedzi fałszywe i złe - poprzez to przeważnie, że posiadające pozory rozumności i słuszności. Krótko mówiąc, zawierająca wszystkie stany świadomość narodowa i miłość narodu do piastuna najwyższej władzy zwierzchniej (suprema auctoritas), będącego dodatkowo spadkobiercą i dziedzicem prastarej dynastii oraz depozytariuszem tradycji państwowej, od jednego zarania narodów europejskich była poprzez wieki nierozłącznym awersem i tyłem tego jedynego zjawiska społecznego. Inaczej mówiąc: w przeciwieństwie do wszelkich innych (choćby w przeciwnym stopniu skażonych błędami), cywilizacja łacińska (Christianitas) mogła wywierać, i tak wywierała, pozytywny wpływ na narodowość i patriotyzm dlatego, że istniała otwierana na gruncie Łatwa i Prawdy, pochodzących z Boga; że miała próbę wcielenia nauki Chrystusowej w doczesność, nie tylko nieliczną, a i zbiorową; że przyświecał jej ideał Społecznego Panowania Chrystusa Króla.